Superhost in de schijnwerpers: weer een levendige sfeer in huis na een verlies

Superhost Marianne was plotseling alleen in het huis dat zij en haar man voor zijn overlijden samen renoveerden. Om zichzelf door het verlies te slepen, begon ze haar eigen onderneming en opende ze haar huis in Californië voor gasten van over de hele wereld. In haar eigen woorden vertelt ze hoe verhuren haar leven een nieuwe betekenis heeft gegeven en wat het betekent om als vrouw te ondernemen:

Het was heilzaam voor me om weer mensen en leven in mijn huis te hebben.

Toen ik Mike verloor, was er een enorm gevoel van verlies, leegte, een gat. Hij onderging een routine-operatie in mei 2017, maar er deden zich complicaties voor en hij overleefde het niet. Vier dagen daarvoor hadden we ons 26-jarige jubileum gevierd.

Mijn dochter kwam weer bij me wonen om me gezelschap te houden. Bijna een jaar later verhuisde ze en opeens was ik helemaal alleen thuis.

Ik kan me geen specifiek incident of reden voor de geest halen waarom ik begon met verhuren. Maar het bleef maar door mijn hoofd spoken. In september 2017 ging ik op reis voor een bezoek aan vrienden in Oregon. Daar verbleef ik in een Airbnb. De host was een hele aardige kerel en ik vertelde hem wat me was overkomen. Toen begon het me te dagen dat ik zelf ook host zou kunnen worden.

Toen mijn man overleed, werd zijn pensioen niet langer uitbetaald. Dat was een groot verlies van inkomen. Ik werk als zelfstandige, als leraar, schrijver en tuinarchitect. Maar ik kon me nergens op concentreren.

In mijn verbeelding was Airbnb een gemakkelijke bron van cashflow. Maar het betekent wel veel werk. En als alleenstaande vrouw maakte ik me ook wel zorgen over mijn veiligheid. Ik heb sloten gekocht voor de kamers van de gasten en mijn eigen kamer, maar ik heb die van mij geloof ik maar één keer gebruikt, toen iemand 's avonds heel laat incheckte. Een vriend van me die zelf ook verhuurt stelde voor dat ik de beschrijving van mijn woning zou opstellen op een manier dat ik het soort mensen aan zou trekken dat ik zelf graag wilde verwelkomen. Tot nog toe lijkt dat te hebben gewerkt. Misschien is het naïef, maar ik heb over het algemeen het gevoel dat mensen geen kwaad in de zin hebben.

Verhuren was voor mij een manier om me minder af te zonderen. Het werd een reden om het huis schoon te houden, een reden om me sterk te houden. Soms moet je je moed een beetje bijeen rapen. Dat waren allemaal goede dingen.

Ik denk aan Mike bij elke persoon die in mijn huis komt. Het is treurig, maar tegelijkertijd geeft het me kracht.

Hij werkte graag aan dit huis. Hij was timmerman. Toen we het huis in 1995 kochten, was het echt aan een stevige opknapbeurt toe. Hij heeft het omgetoverd tot zo'n mooie plek om te wonen. Als mensen binnenkomen en zeggen hoe mooi het houtwerk is, voel ik zijn ziel, zijn energie.

Ik voel me zo trots. Namens ons allebei. Wat fijn dat ik dat kan delen.

In het begin vertelde ik gasten dat ik net mijn man had verloren. Beetje bij beetje was het niet meer het eerste wat ik vertelde.

Ik heb ongelooflijk geluk gehad met de gasten die ik heb ontvangen. Ik woon in Santa Monica, dus mijn gasten willen naar het strand, de pier en naar Venice. Ik zag ze maar amper. Dat was perfect, want ik had nog steeds veel ruimte en rust nodig.

Af en toe kletsten we wat met een kopje koffie of zaten we met een glas wijn op de schommel op de veranda in het zachte zeebriesje. Sommige gasten waren gewoon zulke aardige mensen om mee te kletsen. Het diende voor mij als een herinnering dat het leven gewoon doorgaat, hoe cliché dat ook klinkt.

Eén van mijn gasten was een jonge vrouw. Ik had haar niet verteld dat Mike overleden was, maar ze merkte misschien zijn foto's in het huis op. Ze vertelde me dat haar vriend een paar maanden eerder bij een ongeluk was omgekomen. Zo bevond ik mij in de ongelooflijke positie om niet alleen mijn huis open te stellen, maar ook om haar de gelegenheid te geven om over haar verlies te praten met iemand die het echt begreep. En voor mij was zij iemand met wie ik over Mike kon praten. We deelden op een ongelooflijke manier iets met elkaar. We hebben elkaar nog een paar keer berichtjes gestuurd. Ik weet niet of ze ooit nog terug zal komen, maar we hebben eventjes een rol in elkaars levens gespeeld.

Als hosts delen we een ruimte, maar soms is het een plek waar we zoveel meer delen.

Door mijn huis open te stellen, was ik in staat om te geven, zelfs toen ik me zo leeg voelde.

Nu heb ik mijn eigen onderneming. Er valt veel voor te zeggen om je eigen baas te zijn en de volledige controle te hebben over hoe je leven zich verder ontwikkelt. Je krijgt als vrouw echt een krachtig gevoel wanneer je je eigen onderneming runt.

Sommige mensen vinden het misschien een beetje zweverig klinken, maar er is iets magisch aan het verwelkomen van een vreemde. We zijn als hosts eigenlijk gidsen voor vermoeide reizigers. Als je pijn en verdriet hebt of eenzaam bent, kun je daar door de interactie en band met anderen een beetje van genezen.

Foto's van Marianne